Zachód słońca prawie jak u Mickiewicza

Słońce ostatnich kresów nieba dochodziło,
Mniej silnie, ale szerzej niż we dnie świeciło,
Całe zaczerwienione, jak zdrowe oblicze
Gospodarza, gdy prace skończywszy rolnicze
Na spoczynek powraca; już krąg promienisty
Spuszcza się na wierzch boru i już pomrok mglisty,
Napełniając wierzchołki i gałęzie drzewa,
Cały las wiąże w jedno i jakoby zlewa;
I bór czernił się na kształt ogromnego gmachu,
Słońce nad nim czerwone jak pożar na dachu;
Wtem zapadło do głębi; jeszcze przez konary
Błysnęło, jako świeca przez okiennic szpary,
I zgasło. (...)

                                               "Pan Tadeusz"


No prawie tak jak u Mickiewicza. Omawialiśmy to dzisiaj na polskim i jakoś mi się tak skojarzyło. Zauważyłam, że jak słońce zacznie już zachodzić, to dzieje się to bardzo szybko. Kiedy byłam na podwórku, doszłam do wniosku, że jest bardzo fajna barwa nieba. Taka złoto-błękitna. Zanim wróciłam z aparatem, już tego błękitu nie było. Ale złoto pozostało. Potem zamieniło się w różowe, niestety nie widać tego na ostatnim zdjęciu. W każdym razie, robiło wrażenie, mimo, że było strasznie zimno i paluszki mi zmarzły :c